Pierwszą kompetencją, jaką w życiu nabywamy jest samodzielne oddychanie, a następnie ssanie. Te dwie umiejętności pozwalają nam żyć i rozwijać się. Bardzo szybko reagujemy na ekspresję mimiczną naszej mamy, potem innych bliskich osób. Uczymy się uśmiechać, wyciągać rączki a z czasem zaczynamy balansować swoim ciałem próbując przemieszczać się w dostępnej dla siebie przestrzeni. Uczymy się naśladować, mówić, chodzić. Powoli odkrywamy swoje potrzeby i szukamy możliwości i sposobów, aby je zaspokajać. Są to potrzeby emocjonalne, psychiczne, fizyczne i coraz częściej społeczne. I to jest czas, w którym jesteśmy w zgodzie z sobą, bardzo blisko siebie, mamy kontakt z tym, co jest dla nas ważne.

Edukacja i praca zawodowa sprawiają, że coraz więcej uwagi poświęcamy też innym ludziom, zaspokajamy ich potrzeby, realizujemy szereg różnych życiowych zadań wchodząc w cała gamę ról społecznych. Mówi się, że zakładamy maski w zależności od sytuacji, w jakich się znajdujemy. Dokładamy starań, aby żyć, pracować i kochać jak najlepiej. To wszystko wymaga różnorodnego dostrajania się, często rezygnacji ze swoich potrzeb, celów czy codziennych zadań, coraz częściej także kosztem czasu przeznaczonego dla najbliższych. Mamy zawód, wykształcenie, jesteśmy w stanie utrzymać siebie, swoją rodzinę. Mamy wyposażone domy i mieszkania, znajomych, czasem realizujemy swoje zainteresowania.

W pewnym momencie zatrzymujemy się i widzimy, że jesteśmy daleko od siebie. Trudno jest rozpoznać, co czujemy i czego potrzebujemy. Trudno jest zobaczyć, co stało się z naszym czasem, który przeznaczany był na to, co ważne. Mamy wrażenie, że nie wiemy gdzie iść, albo jak się zatrzymać żyjąc w pośpiechu. Wtedy następuje moment, w którym w naszym życiu pojawia się miejsce na świadomie zarządzany rozwój osobisty…